بیت الاحزان

سرخوش ز سبویـ ِ غمـ ِ پنهانیـ ِ خویشم

چون زلفـ ِ تو سرگرمـ ِ پریشانیـ ِ خویشم

در بزمـ ِ وصالـ ِ تو نگویم ز کم و بیش

چون آینه خو کرده به حیرانیـ ِ خویشم

لب باز نکردم به خروشی و فغانی

من محرمـ ِ راز  دلـ ِ طوفانیـ ِ خویشم

یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی

عمریست پشیمان ز پشیمانیـ ِ خویشم

از شوق شکر خنده لبش جان نسپردم

شرمنده جانان ز گران جانی خویشم

بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر

افسرده دل از خویشم و زندانیت ِ خویشم

هر چند اَمین ، بسته دنیا نیم اما

دل بسته به یارانـ ِ خراسانیـ ِ خویشم