سرخوش ز سبویـ ِ غمـ ِ پنهانیـ ِ خویشم
چون زلفـ ِ تو سرگرمـ ِ پریشانیـ ِ خویشم
در بزمـ ِ وصالـ ِ تو نگویم ز کم و بیش
چون آینه خو کرده به حیرانیـ ِ خویشم
لب باز نکردم به خروشی و فغانی
من محرمـ ِ راز دلـ ِ طوفانیـ ِ خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمریست پشیمان ز پشیمانیـ ِ خویشم
از شوق شکر خنده لبش جان نسپردم
شرمنده جانان ز گران جانی خویشم
بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانیت ِ خویشم
هر چند اَمین ، بسته دنیا نیم اما
دل بسته به یارانـ ِ خراسانیـ ِ خویشم