بیت الاحزان

غروب بود و افق حرف های گلگون داشت

ز تیر فاجعه زینب 

(س)

 ، دلی پر از خون داشت

غروب بود و غریبانه خیمه ها می سوخت

کران چشم بدان حزن بی کران می دوخت

نسیم گیسوی خون را دمی تکان می داد

به این بهانه گل زخم را نشان می داد

دل شکسته ی زینب (س) شکسته تر می گشت

چو چشم طفل به سودای آب ، تر می گشت

ز خون لاله تمام کرانه رنگین بود

خمیده بود افق بس که داغ سنگین بود

هزار زخم به عبرت ، چو چشم وا مانده است

که عشق بی سر و دست و کفن ، رها مانده است

فراز با همه قامت فرود آمده بود

قیام ، حمد کنان در سجود آمده بود

صدای سوگ ز محمل به آسمان می رفت

درای مرثیه خوان بود و کاروان می رفت

---

پی نوشت :خدا کند آدم غروب عاشورا دیگر زنده نماند ...